Tanzania, van veevervoer naar paradijs

Met mijn laatste update was ik in Kigali gebleven, vanuit hier plannen gezet om in sneltreinvaart naar Dar es Salaam te reizen omdat er een heel mooi eiland Zanzibar op mij wacht.

Voordat ik Kigali verliet liep ik per stom toeval (als dat bestaat) de Duiters met de camper weer tegen het lijf die ik in bijna elk land ben tegengekomen. Ze namen me zoals gebruikelijk weer mee en we gingen naar een afspraak die ze hadden. We werden warm ontvangen bij de Belgische Michel...dan weet je dat je aan het goede adres bent :). Michel is een man op leeftijd en woont al bijna vijftig jaar in Rwanda. Hij heeft een tuincentrum en verhuurt planten aan bedrijven. Na een rondleiding door zijn tuin te hebben gehad kwam hij met de adembenemende verhalen van de genocide die hij van dichtbij heeft meegemaakt. Hij heeft een Tutsi vrouw en moest dus onderduiken. Michel liet de geheime plek in zijn huis zien waar negen Tutsi vluchtelingen zaten ondergedoken. Zelf zat hij met zijn Tutsivrouw verstopt in het maisveld tot het Franse leger hem na een paar dagen kwam ophalen om hem, zijn vrouw en de vluchtelingen naar het vliegveld te smokkelen voor een vlucht naar Belgie.

De volgende dag heb ik koers gezet naar de grens van Tanzania (Resumu). Gezien de tijd die begon te dringen en de feestdagen die ik op Zanzibar wil doorbrengen ben ik met de bus naar Tanzania gegaan en vanuit hier wilde ik naar Kigoma aan het Tanganyikameer fietsen. Ik had twee redenen om naar Kigoma te reizen dat namelijk niet helemaal op de kortste route ligt. Enerzijds omdat dit de bekende plek is waar Sir Henry Morton Stanley de vermiste Dr. David Livingstone vond na een lange zoektocht, je weet wel van de wel bekende uitspraak....'Dr Livingstone I presume?´...Anderzijds wilde ik vanuit hier de lange afstand van west naar oost van 1300km per trein gaan overbruggen.
Het leek me wel praktisch met de trein te reizen, geen gedoe om mijn fiets in de bus te krijgen en lekker anderhalve dag dwars door de Tanzaniaanse natuur cruisen. Het is een van de weinige treinreizen die je in Afrika kan maken en mijn treinervaringen in Z-Afrika waren subliem. Lekker eigen coupeetje met een bed en chillen en dat terwijl de mooie natuur als een film aan je voorbij trekt.

Maar eerst moest ik nog in Kigoma uitkomen want ik was pas in een plaatsje 350 km voor Kigoma. Toen ik per toeval in gesprek raakte met het hoofd van de politie werd me afgeraden naar Kigoma te fietsen aangezien de route bekend staat om de overvallen van bendes uit Burundi. Ik dacht laat ik het risico dan maar niet nemen en zag Zanzibar nog sneller dichterbij komen :)

Ik zal nu in detail beschrijven hoe het openbaar vervoer in Tanzania in zijn werk gaat en hoe ik van west naar oost ben gereisd.

De volgende ochtend heeft de politie een bus voor me aangehouden die me meenam naar Kigoma. Mijn fiets zat ergens onder de bus op de carrosserie vastgebonden omdat er geen plaats meer was. De bus ging onderweg kapot dus het duurde uiteindelijk een volle dag om de hobbelige zandweg naar Kigoma te overbruggen.

Toen ik de volgende ochtend bij het treinstation kwam om een ticket te kopen stond er een rij van ongeveer 200 mensen. Ik dacht daar gaat mijn vrije dag. Dan is het wel even handig om je Mzungu huidskleur even te gebruiken/misbruiken. Je loopt naar het kantoor en vraagt kwasi hoe het hier allemaal werkt, een minuut later sta je vooraan met een paar officials een kaartje te kopen. Voelt niet heel lekker maar het bespaarde me wel een halve dag wachten.
Helaas was er zoals op internet werd aangegeven geen 1e klas (slaapcoupe) mogelijk waar ik op had gerekend. Ik had geen keus want de trein was de enige manier om hier weg te komen omdat de wegen heel slecht begaanbaar zijn. Toen ik later goed naar mijn kaartje keek, bleek het niet de volledige reis naar Dar es Salaam te zijn. Dus ik weer terug en kwam tot de conclusie dat ik bij het verkeerde loket had gekocht en in een rij van wel 500 schreeuwende Afrikanen moest zijn voor mijn kaartje naar Dar. Met een beetje tipgeld gaan er hier deuren voor je open en had ik snel mijn ticket naar Dar.

Later deze dag ben ik naar Ujiji gefietst aan het Tanganyikameer waar de twee Afrikaanse helden elkaar hebben ontmoet. Hier onder twee bekende mangobomen staat dan nu ook een gedenkteken.

Hierna ging ik op tijd naar de trein om een mooi plaatsje aan het raam uit te zoeken. Het zou immers een trip van anderhalve dag worden. Nog een uur te gaan voor vertrek en de trein leek mij al meer dan vol, maar er bleef maar volk toestromen. Opeens zat ik klemvast tussen het raam en een paar dikke Afrikaanse konten. Het werd alleen maar drukker, kinderen erbij en vooral niet te vergeten de bagage. Ik had voor het gemak mijn bagage ingecheckt bij de cargo zodat ik daar geen omkijken naar zou hebben. Maar dat is niet de manier zoals de locals het doen want dat kost geld. Alles werd onder mijn voeten gezet. Mijn benen moest ik maar creatief ergens tussen steken. Uiteindelijk toen de trein begon te rijden was elke cm2 bezet met mensen. Mensen lagen letterlijk over elkaar en er bleef geen stukje trein onbezet. Je kunt zeggen wat je wilt maar het openbaar vervoer in Afrika is altijd zeer efficient ingericht. Ik dacht (en hoopte stiekem) de meeste mensen in de trein zullen wel vrienden en familie zijn die een stukje meereizen en er dan uitspringen. Maar nee hoor, ze bleven allemaal in de trein en het werd zelf nog drukker bij de volgende stations. Ik heb sowieso al moeite om lang in dezelfde houding te blijven zitten dus elke keer was het weer mikado om je benen weer in een ander positie te krijgen. Ook moest je oppassen dat je niet op een kind stapte, want deze lagen op de grond tussen de bagage weggedoken.

Toen we na drie uur rijden weer stopte bij een station om mensen binnen te laten brak de pleuris uit. Twee groepen waren van mening de stoelen achter mij te hebben en gingen in deze overvolle trein met elkaar op de vuist totdat ze vechtend naar buiten rolde. Daar zat ik dan als enige blanke in een trein met ongeveer 2000 negers. Ik voelde me net veevervoer. Ik was maar af aan het tellen hoeveel uur nog te gaan. De trein bleef maar stilstaan en wat bleek de trein was kapot en we moesten wachten op een nieuwe motor. Toen ik ´s nachts probeerde te slapen werd ik wakker van de kakkerlakken die begonnen te leven, ze kwamen uit de kieren van de trein en je wilt niet weten hoe smerig dat voelt als je klemvast in een hoek zit gedrukt. Ik zat stiekem te hopen dat Ralph Imbar ergens te voorschijn zou komen maar deze bleef maar weg. Toen de volgende ochtend de zon opkwam had ik het helemaal gehad met mijn plaats en ging ik toch maar eens de trein verder verkennen met het risico dat ik mijn relatief goede raamplaats kwijt zou zijn. En daar was die dan....mijn coupe....de Restaurantcoupe! Het was daar erg rustig en ik dacht als ik nou steeds maar eten en drinken blijf bestellen dan kan het nog best een redelijke rit worden. Daar zat ik dan met twee jongens en een meid die daar hetzelfde over dachten en gelukkig ook nog Engels spraken. Uiteindelijk duurde het brengen van een nieuwe motor maar vijftien uur en daar gingen we weer kilometers vreten.....wat een heerlijk gevoel als je de rails weer onder je door voelt gaan.

Toen de nacht aanbrak werden opeens alle restauranttafels opgeklapt en bleken deze plaatsen verkocht te zijn aan andere reizigers. Ik werd wel heel nerveus want ik wilde echt niet terug naar mijn dierentuin coupe. Gelukkig had de jongen naast me enige connecties opgebouwd en kon hij regelen dat wij alleen konden blijven zitten en hadden dus best een redelijke rustige nacht....tot opeens de kippen uit de keuken ontsnapten en over ons heen vlogen in een pikdonkere coupe :)

Op dag drie kwamen we in Dodoma aan (op 65% van het totale traject). Hier zouden we officieel na 24 uur moeten aankomen maar je weet...this is Africa. Wat bleek nu de trein kon niet verder want het spoor verderop stond onder water wegens hevige regenval. De trein zou er pas na een dag of vier weer gaan rijden. Er zouden bussen ingezet worden. Dit vond ik al heel wat voor Afrikaanse begrippen maar ik wilde hier toch echt niet op gaan wachten. Ik dacht ik pak een hotel in Dodoma en neem de volgende dag zelf een bus. Toen ik mijn bagage en fiets wilde afhalen bij de cargowagon werd er gezegd dat ik deze pas in Dar es Salaam kon ophalen want ze zaten helemaal achter in de wagon en deze zou eerst helemaal moeten worden leeggehaald. Ik dacht echt niet...en na lang onderhandelen en een beetje geld zou ik mijn spullen krijgen. Vier jongens zijn twee uur bezig geweest om de trein te ontladen van kippen tot houten planken tot zakken met graan. En daar kwam mijn fiets en tas te voorschijn...een spaak minder en een scheve derailleur maar ik was opnieuw weer zielsgelukkig.

Toen ik een hotel wilde pakken kwam ik er al snel achter dat Dodoma, de officiele hoofdstad van Tanzania, net een dorp is waar weinig te doen is. Dus reed ik meteen door naar het busstation. Daar zouden mijn fiets en ik om 16.00u mee kunnen naar Dar. Uiteindelijk zat ik om 21.00u in de bus en wilden ze nog niet wegrijden omdat deze niet vol zat. Ze hadden stiekem gehoopt om de gestrande reizigers van de trein mee te kunnen nemen maar deze kwamen maar niet. Toen we in opstand kwamen met zo´n 30 andere reizigers hebben we via de politie kunnen regelen dat de bus naar het politiebureau zou rijden. Daar ons verhaal gedaan, maar er gebeurde niets. De politie trok zich weinig van ons aan. Maar toen kwam het hoofd van de politie aanrijden en veranderde de hele situatie. Na een kleine update werd de buschauffeur en de manager van het busbedrijf letterlijk voor onze ogen in elkaar geschopt. En werden ze verplicht ons te brengen. Eindelijk gingen we na een halve dag weer rijden. Midden in de nacht moesten we overstappen en probeerde iemand die zich voordeed als busbeamte mijn grote tas met bagage te stelen. Ik had het nog maar net door met mijn slaperige kop en sprintte achter hem aan.

Toen we weer gingen rijden en uiteindelijk in een dikke file 20 km voor Dar uitkwamen was ik helemaal klaar met het openbaar vervoer in Tanzania en kon niet meer wachten. Ik was inmiddels al vier dagen aan het reizen en had het helemaal gehad. In de stromende regen mijn fiets van het dak gehaald en ben ik gaan fietsen. Wat een opluchting weer de volledige onafhankelijkheid, lekker schoon regenen en alle reiskramp van je af fietsen. Daar ging ik tussen al het wachtende verkeer door. Wat een vrijheid. Ik dacht wie doet me nu nog wat. Dadelijk lekker in het centrum van Dar een lekkere koude fles bier drinken. Wie doet me nu nog wat....ja precies...de vele regen ging me weer dwarsliggen. Net voor het centrum van Dar was de hoofdweg en een complete township overstroomd omdat de rivier het water niet aankon. Huizen en inventaris dreven voorbij en mensen zaten op de daken van de huizen te wachten op hulp. Reddingshelikopters vlogen af en aan. Uiteindelijk heb ik het eerste beste hotel gepakt om de volgende dag naar het einddoel te fietsen waar ik eigenlijk 3,5 dag eerder zou moeten uitkomen. Maar wel een avontuur rijker en een mooi contrast met Zanzibar.

Vanuit Dar heb ik de boot genomen naar Stonetown te Zanzibar. Een Arabische en magische handelsstad met de fraaiste oude gebouwen. Een groot labyrint van smalle steegjes, oosterse binnenpleintjes, moskeeën en bazaars. Het is een ware Fata Morgana.

Na een dag in Stone Town te hebben genoten van al het moois en het lekkere eten ben ik naar Nungwi gefietst. Dit is de Noordpunt van het eiland waar een relaxte backpackersfeer is met de nodige strandfeestjes. Daar ben ik nu wel aan toe :) In Nungwi heb ik met Jack afgesproken. Het is een vakantiefietser uit Oxford die mij op internet had gevonden en me een mail had gestuurd om elkaar te ontmoeten. Heel toevallig dat hij nu in Nungwi is waar ik mijn reis altijd al wilde gaan afsluiten. We slapen in een soort van illegaal resort. Het is een geweldige plek om mijn reis af te sluiten.

Vanaf Zanzibar wil ik iedereen dan ook hele fijne kerstdagen wensen. In plaats van een kalkoen zal ik het met een kreeft moeten doen, en er is geen wijn dus moet ik maar cocktails drinken, en in plaats van gezellige donkere koude dagen bij het haardvuur zal ik moeten zweten in de zon en me heel vaak moeten gaan afkoelen in de turquoise zee, en voor ik in deze zee ben moet ik eerst over een heel lang wit poederstrand lopen en oppassen dat ik niet op een grote schelp ga staan. En er zijn geen kerstbomen maar alleen lange palmbomen met alleen lichtjes en geen ballen. Wat mis ik de Nederlandse kerst toch, ik wou dat ik bij jullie was...volgens mij is de heimwee begonnen.